Kategoria: Praca

Mam jeszcze dwadzieścia minut zanim zasnę. Nie na zawsze. Na kilka krótkich godzin. Od rana będę przykręcał lampy. Dziesięć godzin. Znowu pobudka czwarta rano, czas na kilka zdań do napisania i kawę, której nie wolno mi pić. I na zdjęcia Moich i Tej, które jej podkradam. Mnóstwo jej wszędzie. Nie śledzę jej przecież. Dzisiaj pożyczę jej najsłodszych snów i miłości w ramionach kogokolwiek. Niekoniecznie moich. Byleby była szczęśliwa. Miła.

Znowu wmusiłem w siebie mięso. Prawie rzygałem. Te nici mięśniowe, trzymające się każdej przestrzeni zębowej. Szczotkuję i mam je gdzieś nadal, w przełyku. Popijam rumem z colą. Taki tani, niemiecki rum. Cola, to coca, bez przyjemności. Bez wzlotów. Muszę jeść. Sam już nie wiem co, bo zanikam. Ta praca jest czasem cięższa niż granit. Chociaż, przecież ją lubię. Kupię jakieś mikstury i będzie dobrze.

Wymyłem się. Pachnę jak Adonis, się uśmiechający. Mój imiennik już zasnął. Pokój ma zapach niepranych skarpetek, od lat. Może to nie mięso, tylko on? Nie, to mięso, smród mogę znieść. Wozi mnie do pracy, bohatersko. Ja też go wożę, ale za dużo wypijam i on to wie. Nie mruga, nie jest zły na mnie. Wie, że pojebałem sobie życie, na krótko, i czekam na inny, życia początek. Chyba, że już był? I uczy mnie, tej roboty. Nie wie, że jest jak ja kiedyś i mój jedyny przyjaciel. Nie daję rady. Śmieję się z niego i z siebie samego. Jak w szkole, gdy ktoś mnie pytał, czy rozumiem. Nie, niestety nie. Nie pozbyłem się tej, gówniarskiej przypadłości. Mówi jedź to mięcho, nabierzesz siły. A potem się dziwi, że je jem. Wczoraj rozbawił mnie pewien Belg, z wyglądem arabskim. Myślał, że pewien mój kolega z pracy, jest ode mnie starszy. Jest młodszy, czternaście lat. Może brak mięsa mi służy?

Od jutra, na jakiś czas, znowu nie będę popijał. Tym bardziej, że dostałem coś, do? Palenia. Haszową grudkę. Wypalę ją sam, w towarzystwie pijących mężczyzn. Kupię sobie słodkie mandarynki. Nie ma nic bardziej rozluźniającego, niż mandarynki i haszysz. Gdyby był, to plus sex. Pogadam z nimi, może nie zauważą? Że to będzie rozmowa z sobą, szczera.

Czas na sen. Juro lampy. Nie mogę się doczekać…

Nareszcie. Na Boga. Dziękuję. Przerwa w mękach. Dwudniowa. Już od dziesiątej czekamy na koniec tej męczarni. Właściwie czekamy od 6.30, kiedy zaczynamy pracę. Też niezupełnie, bo papierosy przed pracą, zakładanie kasków i żółtych kamizelek, mieszanie w skrzynkach z narzędziami, jakbyśmy tam szukali skarbów, wymiana powitań w kilku nowych językach (trochę mnie to wpierdala, bo jako jedyny Polak i wschodnioeuropejski robol, witam się też i z Czarnymi i Arabami, choć Jugoli unikam. Rumunów też, zostawiają za sobą butelki z sikami, dziwię się, że nie uzupełniają tego jakimś pudełkowym gównem, schowanym pod gruzem), podpisywanie list obecności, pogawędki z chuj wie kto oni, chyba menadżery (chwalą się tymi kaskami białymi i zawracają mi głowę gadaniem o dupianym niczym, bo jako jedyny, z paru setek chłopa, znam porządnie angielski i muszę się grzecznie uśmiechać, bo kogoś wyjebią), ustalanie co mamy robić, zajmuje nam ponad godzinę. Zacząć coś robić, nie mniej niż pół. Niech Pan chroni Belgów. Leniwych i powolnych. Dla nich też jest piątek.

Jutro bardziej podziurawię sobie twarz. Umówiłem się. Pojadę do Niemiec, przywiozę więcej zakolczykowanych dziur. Obserwowałem reakcje na poprzednie. Była, ale minęła. Znajomy Włoch, cały w mechanicznych tatuażach, tunelach, z krowim kołem pod nosem, zapytał, czy to kryzys wieku średniego? Średniego? Może. Kryzys już był. Niejeden. Ale spodobał mi się ten pomysł. Rozważę to potem. Dzisiaj się opiorę. W rękach, nie mamy tu pralki, jest pralnia. Zamykają o osiemnastej. Akurat kiedy podjeżdżam do miasteczka. Przynajmniej domyję ręce. Od wtorku łykam wędliny. Jak suplementy i witaminy. Nie mam czasu na gotowanie. W pracy brak mi sił. Kroję szynkę na malutkie kawałeczki. Wkładam je w pajdki chleba i popijam. Jakbym podawał psu lekarstwo, tylko na odwrót. Psu w szynce podaje się pastylki. Spałem dzisiaj godzinę. Napisałem kilka stron. Wydawca się dobija. Mam na to wyjebane, zarabiam, wydam to sam. Nawet pozmywałem naczynia i ogarnąłem dom. O piątej już prowadziłem samochód. Nowszy i lepszy. Kiedy mijałem tiry, trochę się rozpędziłem, na liczniku było 180 K i M, rzuciłem okiem, zwolniłem, to była by głupia śmierć. Miałem pasażera. Pochrapywał, myśli że jest bardziej zmęczony niż ja. Imiennik, współpracownik i bezczelny, ja takich lubię.

Po ostatniej chemii zmienił mi się kolor włosów, nawet nie wypadły, było ich mniej. Skłamałem. Skończyłem ją w styczniu, nie w poprzednim listopadzie. Rudzieję, siwizna znika. Przeżyję. Uciekłem dokładnie na czas. Jest piątek. Napije się. Napiję. Obok jest pub. Może należy mi się.