Kategoria: Psychika

Oddał bym za Ciebie wszystko. Nieprawda. Nie oddałbym. Chciałbym więcej. By się dzielić. To tylko wbity nam w głowę zwrot. Tak pomyślałem, rozparty nad Wisłą poranną, gdy nie szedł obok, prawie nikt. Ktoś wskazał mi dom, w którym mieszkasz i okna. Omijam, jak przyrzekłem. Będę omijał każdy, kolejny. Przyrzekłem.

Zmęczyłem się tym kochaniem. Zamęczam innych. Oni znów zamęczają mnie, swoimi kochaniami. Chyba musi tak być. Dziwni jesteśmy. Mamy ciała, które ktoś nam dał. Mamy duszę, w której postać, coraz mniej wierzymy. Duszę, nie myśl. Tylko ja wciąż wierzę? Tylko ja się modlę? Jedynie ja, mówię zamiatającej zakonnicy, przed Kapucynami, na Loretańskiej: niech będzie pochwalony. I na wieki wieków, Amen? Ja? Grzesznik? Najgorszy. Który będzie nadal grzeszył? I modlił?

Palę w hotelu, gdzie palić nie wolno. Bo piszę. W hotelu, mojego miasta, gdzie na mnie nie czekał nikt. Prawie. Bo w dniu, gdy zabrałem Cię sobie, zabrałem sobie także Ich. Nie ma Was. Na siebie czekam. Kochana.

Nie jestem już erotyczny. Przepraszam. Nie chce mi się, już. Z przyzwyczajenia patrzę na Pornhuba i EMPFlixa. Nie bierze mnie. Coś tam odczuwam. Chyba żal. On nie jest seksualny. Niczym mnie nie zaskoczą. Robiłem to. Cycki, chuje, przyduszają się. Nie wiem po co? Nigdy nie wiedziałem. Jestem nadal uroczy. Mieszam chamstwo z grzecznością. Jak moją krew. Błękit i czerwień. Patrzyłem w oczy kobiecie, która mnie chce, którą znasz. Mogła by być idealna. Nie będzie. Nie dla Ciebie, Goryczo się poświęcam. Nie chcę, wolałbym Ciebie. Nie dla urody, której troszkę Ci brak, a jednak ją masz. Dla siłowania, którego nigdy Ci nie zabraknie.

Komplementują mnie. Tym, o czym wiem. Że jestem inny. Żałują, chcieli by więcej ze mnie. O tym także wiem. Nie każdy inny i nie każdy talent jest cokołem, moja Ty. To nie marnotrawstwo. Jestem nikim. Nie jest mi z tym dobrze. Zrobiłem co mogłem. Nie cofnę się. Nawet dla Ciebie.

Powinienem mieć dwoje rodzeństwa. Urodzonych przede mną. Nie mam ich, matka zadecydowała inaczej, kiedyś były to łatwe decyzje, ale czuję jak krążą w moim ciele, macierzyście. Odkąd pamiętam, mam dziwne sny. Śni mi się mały chłopiec i dziewczynka. Czasami są już dorośli, nawet podstarzali. Jest więc jest nas troje, jednacy i oddzieleni. Gdyby nie moja babcia, nie było by i mnie. Może było by dobrze. To nie ode mnie zależało, nie od nas. Gdyby nie ja, nie pozostał by po nich ślad. Będąc dzieckiem widywałem ich na jawie. Bawili się ze mną. Nigdy nie byłem jedynakiem. Ukrywałem ich obecność.

Przychodzą do mnie, kiedy ich potrzebuję. Rozmawiam z nimi. Rozmawia z nimi, mój wewnętrzny ja. Nie zawsze są pobłażliwi. Raczej rozsądni i poukładani. Przestrzegają mnie. Nawet proszą i błagają. Chcieli, bym inaczej ułożył moje życie. Nigdy nie nadałem im imion. To Ona i On.

Są dni kiedy pozwalam im na wiele. Ona, nie ja, chodzi po sklepach z ciuchami. Zażenowany biorę z wieszaków damskie ubrania, jest wyższa ode mnie jak On, rozmiary są na mnie za duże. Tak jednak chce. Czerwony jak rak, zakładam je w przymierzalni. Ma dobry gust, chociaż muszę naciągać sukienki i bluzki, by wpasowały się w mój kształt. Nie mam biustu. To Ona doradzała moim dziewczynom i żonom. Dla niej chciałem zostać krawcem i nauczyłem się szyć.

On jest architektem. Dla niego godzinami chodzę po miastach, patrząc wysoko, aż po dachy i sklepienia, schodzę do piwnic, oglądam fundamenty i mierzę grubość murów. Zachwycił się Rzymem, pojechałem tam raz, specjalnie dla niego. Pozwalam prowadzić mu samochód. Jest dobrym kierowcą, lepszym niż ja. Jest bardzo podobny do naszego ojca. Ma błękitne oczy, owalną twarz. Piękny mężczyzna. Ojciec byłby dumny. Z niej też. Przypomina naszą matkę, z najlepszych czasów. Kochają moje dzieciaki, równie mocno jak ja. Patrzą na nie, przez moje oczy. Dotykają je moimi dłońmi.

Nie mówię o nich prawie nigdy. Wiem, że trudno zrozumieć taki przypadek. Nie mam rozdzielonej jaźni, nie przejmują nade mną kontroli. Nie zastępują mnie. Łóżku, spowiedzi, rozmowie. Nie podglądają, nie śledzą. Nie są natrętni i nie pojawiają się na zawołanie. Nie mogą żyć moim życiem, ja nie mogę być nimi. Nie są wymysłem. Są częścią. Dobrze, że są.

Nie marnuję żarcia. Odkąd, na przełomie marca i kwietnia, nie jadłem przez długie tygodnie, nigdy nie wyrzucę jedzenia. Nawet zjem mięso. Przed chwilą, mój imiennik pozbył się gara zupy fasolowej. Wielkiego brązowego, stalowego gara. Pomidory, przecier, kilogram kiełbasy, drugi wieprzowiny, paczka fasoli, przyprawy i warzywa. Byłem z nim w sklepie, widziałem co kupował. Byłem w kuchni, widziałem co gotuje. Poszło do kibla, nawet nie zaczęło śmierdzieć, znudził się. Zapytałem, czy nie chciał by tego zawekować. Nie, a po co? Za to codziennie, bez wahania, pozwala sobie na kanapki z drogiego sklepu, za kilka ładnych euro i napoje, które dziennie sięgają kwoty dwudziestu. Za dużo nam płacą? Do tego zgrzewki piwa i wódka, ewentualnie burbon, dwie butelki w weekend. Wczoraj pożyczyłem od niego samochód. Pojechałem kupić tytoń w okazyjnej cenie. Samson, dwa za jednego. Szukałem reklamówki, poprosił o olej, przy okazji. Znalazłem, wśród stosów puszek po Coli i Red Bulu. W środku gniły niezjedzone banany i jabłka. Nie żałuję mu. Niech zawsze będzie syty.

Nie mieć gdzie spać, to jedno. Człowiek czuje się jak szmata. Nie mieć co jeść, to drugie. Traci się godność. Być odrzuconym, to trzecie. Nie wiadomo gdzie się przynależy. Widzieć dno, to czwarte. Przetrwam lub upadnę, za wszelką cenę. Cztery kręgi upodlenia. Poznałem je. Nie zapominam.

Jest lipiec, była połowa czerwca. Jadę na zakupy. Był kwiecień. Odwiedzałem znajomych, gotowali obiad. Byłem głodny, ale odmówiłem posiłku. Odczuwany wstyd był wewnętrznie na poziomie wyboru, być sobą, czy być głodującym. Pożegnałem się grzecznie. Położyłem się w klatce obok. Bolały mnie flaki i dusza. Zerwałem się o piątej. Zanim ktoś mnie zobaczy. Poszedłem pod dom rodzinny, do którego zabroniono mi wchodzić. Minąłem dom, gdzie mieszkała moja miłość, na który nawet nie spojrzałem, wiedziałem że tam był, nie mogłem nawet zapukać. Kraków nie jest taki mały. Trzy złote na bilet? Mogło by być i pięćdziesiąt. Patrzyłem w okna. Bez żalu. Kiwałem się w przód i tył. Jak opuszczone dziecko. Dopóty nie zaszło słońce. Tę noc spędziłem w parku, tym w którym uczyłem się chodzić. Opowiedziałem o tym. Coś ty nawywijał? Nic. Powiedziałem co o nich myślę.

Przełamałem się, poszedłem prosić o pożyczki. Udało się. Uberowałem. Spałem zaparty nagami w obcej, zaparowanej Fabii. Woziłem jedzenie dla bezdomnych i biednych. Znowu zarabiałem. Mogłem córce kupić lody. Potem przyszedł wirus. Znowu się zjebało. Zjebało na dobre. Stres zrobił swoje. Ważyłem niewiele ponad 50 kilo, wzrost średni. Wyszczurzyła mi się twarz. Obwisła mi dupa. Podobno moje ciało stawało się miękkie. Teraz jest twarde jak żylasty stek. Dupa mi się wypełnia. Jedyna część mojego ciała, którą lubię. Moja mała dupka.

Zostałem na nowo przedsiębiorcą. Nie mogłem być nieubezpieczony. O wsparcie poprosiłem Państwo, ostatniego dnia. Nie wiem, czy powinienem. Czekam, Wciąż zalegam, ale spłacam.

Nauczyłem się jeść. Tylko tyle ile potrzebuję. Nauczyłem się dzielić. Tylko tym co mam. Nie kupię już naręczy róż, za ostatnie pieniądze, bo zachciało mi się kochać. Oddam je na pomoc. Nauczyłem się brać. Tylko tyle ile mi się należy. Nie marnuję nic. Niczego nie wymagam. Niczego się nie spodziewam. Niech tak pozostanie.

Zawsze pod prąd. Jak samospełniające się proroctwo. Nie ma przypadków. Miał mnie rozpieszczać świat. Nie zawsze, ale bardziej niż innych. W każdym razie mógł. Wczoraj był cudowny dzień. Nie poszedłem znowu do pracy. Nie mogłem. Pani z ZUSu załatwiła mi mityczny glejt. Leży na PUEce. Przesłałem dalej. Nie zgadzają się daty. Niech to. O tysiąc euro w tył. Trudno. W poniedziałek zacznę odrabiać tę stratę i nie tylko to.

Dostałem maila że Guardian wydrukuje mój artykuł. Poprawiałem go wiele razy. Będzie o PTSD. Rano budząc się czułem, że może wreszcie się odkochuję, byłoby dobrze, wyjazd robi swoje. Oddycham łatwiej. Nie zastygam. Jem. Zmieniłem zdjęcie na telefonie. Nie mogę na nią tak patrzeć. Teraz pojawia się coś, co malował Toulouse-Lautrec.

Poszedłem do sklepu, właściwie pojechałem. Rolkowałem ostrożnie, po rowerowej ścieżce. Bez muzyki. Wciąż boli mnie złamany nadgarstek i plecy. Zachciało mi się skoków, spadłem nad Wisłą z wysoka, na wznak. Wystraszyłem nocnego marka. Nie dojechałem. Po drodze stanąłem obok łąki. Tam źrebię i klacz. Podziwiam. Zapatrzyłem się. Podeszła dziewczyna. Zgrabna i prosta jak kij, z cyckami jak lubię, rozpychającymi lekko koszulę, w bryczesach i butach za milion złotych. Uśmiecha się, jak wszyscy tutaj. Uroczo. Ma ciemne oczy, okrągłą twarz. O kurwa ładna, myślę sobie. Coś mówi. Flamandzki. Nic nie rozumiem. Niemiecki, Francuski? Nic. Łamiemy angielski.

– Jeździsz konno?

– Kiedyś tak, teraz nie.

– Widziałam cię kilka razy na rolkach. Nad rzeką. Jeżdżę tam na rowerze. Nie słyszysz dzwonka. To trudne?

– Nie. Po kilku dniach dasz sobie radzę.

– Jesteś z Polski?

– Tak. Skąd wiesz? Wmurowało mnie.

– To małe miasto. Nie byłam pewna, tylko ty się kłaniasz na ulicy, twoi koledzy nie. Zostawiłeś komputer w pubie. Nie wiesz jak płacić komórką i poszedłeś po pieniądze. Nie powinieneś niczego zostawiać na stole.

– To rzeczywiście małe miasto…

– Moja siostra tam obsługuje. Podobno jesteś uprzejmy. Byłam w Polsce na zawodach. Chcesz spróbować? Na oklep? To moje konie. Właściwie ojca.

– Bez siodła? Nie mam butów.

– Nie mam za dużo czasu, ale poczekaj.

Przyniosła mi czyjeś adidasy. Założyłem je i podeszliśmy do koni. Poklepałem klacz, pozwoliłem się obwąchać. Źrebak też grzecznie pozwala się dotykać. Nie dam rady wsiąść. Za wysoko. Zrobiła z dłoni podpórkę, odbiłem się i hop. Siedzę. Rany boskie siedzę. Trzymam w ręce wodze. Lekko przyciskam łydkami i jadę. Powolutku. Ona idzie obok.

– Wyprostuj się!

– Ok. Staram się.

– No wyprostuj się. Biodra do tyłu. Nie bój się.

– Nie boję się. Ale prostuję garba.

– Lepiej. Dużo lepiej. Skręć w prawo. Nie ciągnij konia. Z wyczuciem. Dobrze. Teraz w lewo. Dobrze. Stój. Nie ciągnij. Delikatnie. Ruszaj. Nie ściskaj. Nie spadniesz. Dobrze…

Po pół godziny czuję jak kolana, tyłek, uda, szyja, cały staję się zmęczony. A ona dalej: wyprostuj się, nie zwisaj koniu nad głową, nie przechylaj się do tyłu. Nie przyspieszaj. Stopy na zewnątrz.

– Jak się nazywasz? Pytam i się przedstawiam w końcu.

– (…). Odpowiada.

Serce mi zamiera. Wykonuję dziwny ruch. Koń staje. Znowu? Jak ta? Ona? Zsiadam, raczej się zwalam. Oddaję wodze.

– Co się stało? Dobrze sobie radzisz.

– To przez twoje imię. O nic nie pytaj.

– Na drugie mam Margaret. Zmarszczyła czoło.

– Wolę Margo.

– Jak chcesz. Muszę lecieć. Jeżeli chcesz, przyjdź w przyszłym tygodniu. Posprzątasz ze mną w stajni i możesz jeździć za darmo. Mamy jeszcze sześć innych koni. Kupię rolki. Ty mnie też czegoś nauczysz.

– Oczywiście, ale wieczorem. Po pracy.

– Świetnie. Jak się umyjesz. Byłeś ostatnio na stacji. W roboczym ubraniu.

– Dużo o mnie wiesz. Zaśmiałem się.

– Już ci mówiłam. Tu się wszyscy znają. Zapisz sobie mój numer. Powinieneś się ostrzyc. Do zobaczenia. Pogłaskała mnie. Zaskoczony, nie zdążyłem się odsunąć.

– Czym się zajmujesz? Zapytałem na odchodnym. Na pewno się czerwieniąc.

– Jestem scenografem, a właściewie aktorką. Chyba zasłabłem na moment. Znowu ona.

Wróciłem do domu. Inny. Oczyszczony. Na pewno zadzwonię. Ale będę ostrożny. Bardzo ostrożny.